تقدیم به زلالی آب و صبوری سنگ

وقتی از همه دنیا خسته می شوم و دلزده.

وقتی بی پناهم و آزرده.

وقتی دلم می خواهد کسی عمیق و بی انتها دوستم بدارد عجیب دلم  تنگ می شود که سر بگذارم بر زانویش و با نوازش دستانش تا اوج بی دغدغه گی ها پرواز کنم.

آغوشش چقدر مهربان است و امن. انگار هر چه بهارهای زندگیت بیشتر می شود و پاییزهایش افزون ، بیشتر دل تنگ بی دغدغه گیه آغوشش می شوی.

مادرم را می گویم همو که به زلالی آب است و به صبوری سنگ.

مامان مثل همیشه با حوصله خاص خودش مشغول بازی با امیر حسین بود و به کارهاش هم  می رسید. گل پسر من هر چند دقیقه از ته دل می خندید و می گفت :مامان جون جونی.

من مثل همیشه مبهوت این همه حوصله و سلیقه بودم و این که چطور مامان با این همه مشغله های خونه و خارج از خونه هر روز هم کارهاشو انجام میده و هم طوری با پسرک بلای من بازی می کنه که تبدیل به بهترین همبازی اون شده.

یهو پرسیدم : مامان وقتی ما بچه بودیم هم همین قدر حوصله داشتی و برای جزیی ترین کارها این قدر وقت میذاشتی.

مامان با لبخند نگاهم کرد و گفت: دقیقا همین قدر.

راست می گفت . خاطرات بچگی من آمیخته با مهربانی ها و از خودگذشتگی های بی حد مادرم و نگاه های متعجب اطرافیانه. بهترین دوست دوران نوجوانیم مادرم بود و این همیشه باعث تعجب دوستان و همسالانم می شد.

ممنونتم مامان.